daj mi mama kaput zlacanih dugmeta
pa cu poci na put preko bijelog svijeta
pregazicu ravni, devet plavih gora
prebrodicu rijeke preplivacu mora
idem u daljine gdje sunce zapada
dok ne nadem vrata carobnoga grada
u tom gradu kazu cudna basta ima
zlatne grane vise na njenim stablima
na najvece stablo ja cu se popeti
odrezati granu tebi je donijeti
pogleda ga majka i bude joj milo
pa ga uzme sebi i stavi u krilo
neces sine poci sreco moja mila
ne bi tebe majka od sebe pustila
drage su mi tvoje ruke oko vrata
ti si moja grana od suvoga zlata.
Пријавите се на:
Објављивање коментара (Atom)
Нема коментара:
Постави коментар